Bak hiçbir hükmü kalmadı artık yaşamanın
Nasıl da evleri korku sardı
Nasıl da bomboş sokaklar
ve kediler
Hiç bu kadar özgür bırakılmadı

Canlarımıza kadar kolonya kokuyoruz
Camekânlı evlerin istifli her yeri

Oysa Allah’a inanıyorum ben
Açlığa inanıyor çocuklarım
Dedem çoktan öldü,
Babam riski az yaşındaydı öldü yine de

Beni korkutsa belki annem korkutur
Oysa o benim için her gün dua ediyor
Bu telefondaki sesinden belli
Üstümü örtmemle virüs arasında bir bağı
Ancak bir anne bilir
Ben bilime az şiire çok güveniyorum
Oğlum bunları bilmeyecek kadar sivilceli

Biz çok afili, çok sık zeki, çok bilimseliz
Sen yine de koru bizleri

Bu korku… Bu korku, bu korku!
Biz yanlış anladık
Şiiri
İnanmayı
Ve
Eve dönmeyi