Ömründe elden bir yumruk yemeyen
Kendi yumruğunu balyoz sanırmış
Bir defa ‘Ben kimim, neyim?’ demeyen
Çalıntı sözlere varis konarmış

Mutlaka keskince bir taraf tutar
Ortamda oluşan tarafa yatar
Sıradanı alır sıradan satar
Kendine dayanak pirler anarmış

Beş sözcüklü düzgün bir cümle kurmaz
Söylenti yayarken aslını sormaz
Derin düşünceyle kafayı yormaz
Arif edasıyla görüş sunarmış

Derinlemesine basmaz kafası
Geniş düşünmeyle yoktur arası
Kendine sorarsan adamın hası
Kirli sızıntıdan bir kör pınarmış

Sanal sohbetteki hüneri sövmek
Sövgü şiddetince kendini övmek
Hasmını gıyaben diliyle dövmek
Orta ateşinde ahmak yanarmış

Başkalarında hep bir kusur arar
Simgeye sığınır nefrete sarar
Ya siyah ya beyaz bağlantı kurar
Cahil cesareti dilde sınarmış

Kendini kanaat önderi sayar
Güya gidişata verirken ayar
Aklı kalıplaşmış sözlere kayar
Kendi boş sözüne kendi kanarmış

Okumuş cahilin ağırdır cevri
Akılı, mantığı, tepkisi fevri
Hiç geçmez onların tedavül devri
Bunlarla siyaset aşı kaynarmış

Yazarken aklımda tanıdık biri
Yazık ki benzeri toplumda seri
Aynı safta olmak boğar İmir’i
Kurnazı cahille oyun oynarmış