Şair Eşref’ten -5-

Vükelâ kabrine heykel dikelim şöyle yazıp;
Ki: “Bunun hâl-i hayatında yeri münhâl idi:
Sanmayın yevm-i vefâtında bilindi kadri
Sağlığında yine bu böyle bir heykel idi.”

Yeniden:

Vekiller mezarlığına heykel dikip şöyle yazalım:
“Hayattayken de bunun yeri bomboş idi
Ölümüyle niye bilinsin ki yüce değeri
Sağlığında bu yine böyle bir heykel idi.”

Şair Eşref’ten -6-

Pâdişâhım! Vak’a-i Nemrûd’u bir derhatır et,
Ben de Hakk’ın gerçi bir mahlûk-ı bi-dermânıyım
Çok mudur karşı gelip seninle etsem harb ü darp
Sen mezâlim şâhısın ben de sühan sultanıyım.

Yeniden:

Padişahım,
Nemrut vakasını bir hatırla!
Günahkâr bir kuluyum gerçi ben de Allah’ın.
Fakat seninle cenk etsem çok mudur bana?
Sen zulümler şahısın
bense söz sultanıyım: Unutma!

Şair Eşref’ten -7-

Her taraftan kat-ı ümmid eyleyen bir âdemin
Hasb-ı hâli arşa doğru nâle-i cangâh olur;
Müddeîsi padişah olsa da ger bir kimsenin
Hâkimi rûz-ı cezada Hazret-i Allah olur.

Yeniden:

Her şeyden umudunu kesen bir kişinin
Dert ortağıdır sadece göğe yükselen iniltileri.
Hele ki dava etsin padişah efendi böylesini
Allah olur kıyamet günü
Mazlumun hâkimi pek tabii...

Şair Eşref’ten -8-

Öyle bir hünkâr ile millet belâya düştü kim,
Haşre dek kan dökmeye İblis’e karşı va’di var.
Şimdi de kalkıştı tebdil-i verâset etmeye;
Zulmü yetmek bilmiyor, mâbâdinin mâbâdı var!

Yeniden:

Şöyle böyle değil
Öyle bir hünkar
Bela olmuş ki millete
Kan dökmeye söz vermiş
Haşre kadar İblis’e...

Keşke sözde kalsaydı bakın şimdi haine
Vâris olmuş o lanetliye
Zira bitmek bilmiyor zulmü
Gelmiyor zulmünün sonunun sonu...

(1984)